Ξύπνησα με μια σκέψη.
Πόσο διαφορετική είναι η ζωή εκεί κάτω.
Τους λείπουν σημαντικά πράγματα αλλά κατέχουν κάποια που εμείς έχουμε χάσει ανεπιστρεπτί. Όπως την απλή Ζωή.
Κι εγώ αισθάνομαι πως με παρέσυραν σε αυτόν το ξε-κάθαρο τρόπο ζωής τους.
Ήταν ξε-κάθαρος στα πάντα.
Καταρχάς στο περιβαλλοντικό τους αποτύπωμα: ΜΗΔΕΝ σκουπίδια. Ανακυκλώνουν τα πάντα.Δεν υπάρχει άχρηστο πράγμα γι αυτούς. Η ομάδα που βρεθήκαμε εκεί αν και συνειδητοποιημένοι και προσεκτικοί στο θέμα αυτό, προσπαθούσαμε ιδιαίτερα να μην αφήσουμε ίχνη σκουπιδιών.
Έτσι ξε-κάθαρη ήταν και η κοινωνική ζωή τους. Από την ώρα που θα ξυπνούσαν μέχρι την ώρα που θα επέστρεφαν στο σπίτι τους για να κοιμηθούν, ήταν συνέχεια με ανθρώπους. Να μιλήσουν, να χαλαρώσουν κάτω από τα δέντρα, να παίξουν να τραγουδήσουν, να χορέψουν, να κάνουν εργασίες. Και τα 'θέλω" τους τόσο ξε-καθαρα: μια δουλειά, μια σκεπή, έναν σύντροφο, μια οικογένεια, η καθημερινή τροφή.
Όλα απλά και ξεκάθαρα.
Με παρέσυραν εκείνη την εβδομάδα στον τρόπο τους...Όλα τα ανθρώπινα φαίνονταν τόσο απλά. Τα δικά μου "σύνδρομα", οι αναστολές, οι φοβίες, οι ψυχαναλυτικές αναλύσεις και θεωρίες, αυτό το σαράκι το ανεξήγητο της δυτικής υπέροχης ζωής μας, ο πόνος του ανικανοποίητου, εκείνα τα σκουπίδια της ψυχής, αυτό το βάρος του να αναλύουμε και να αυτο-αναλυόμαστε, πότε με επιστημονικές θεωρίες περίπλοκες, πότε με τ άστρα και το φανταστικό, αυτή η ανάγκη να εξηγούμε και η μανία για να μιλάμε για τη ζωή -αλλά να μην τη ζούμε-, όλες αυτές οι σκέψεις που μας ταλαιπωρουν..
.. ως δια μαγείας δεν είχαν λόγο ύπαρξης σε εκείνον τον τόπο.
Όλα τα ανθρωπινα και τα μικρά, φαίνονταν τόσο λιγοτερο τρομακτικά εκει στο σκονισμένο από κοκκινόχωμα Μούκο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου