Κείμενο της Μαρίζας Τσάκαλη.
Είπαμε...μου παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να μπορέσω να τα μοιραστώ (όπως εγώ θέλω...). Ιδού λοιπόν οι σκέψεις μου μετά το ταξίδι μας στην Γκάνα.
Το ραντεβού μας ήταν για μια ακόμη φορά στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ημέρα Σάββατο, 23 Νοεμβρίου στις 7:30 το πρωί. Η πτήση μας ήταν για την Άκκρα, πρωτεύουσα της Γκάνα, στο ΒΔ κομμάτι της Αφρικής.
Τριάντα επτά (37) άνθρωποι, με ηλικίες από 16 μέχρι 60 και βάλε, από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας και της Κύπρου, που κατοικούν σε αυτές τις δύο χώρες, αλλά και στη Γερμανία, Αγγλία! Όλοι τόσο διαφορετικοί…Τι μπορεί να τους συνδέει όμως; Η Θεώνη Κονδύλη, μια εθελόντρια από τους 37 συμμετέχοντες στο ταξίδι της ActionAid μας το εξηγεί σε μια μόνο πρόταση: «Είναι το πιο μαγικό ταξίδι μου με μια ομάδα φίλων που μας ένωνε η ίδια αγάπη και το ίδιο όραμα για κάτι καλύτερο».
Περάσαμε 4 ημέρες στην επαρχεία Kpene, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή Tamale, στη βόρεια Γκάνα. Εκεί συνεργαστήκαμε με τους κατοίκους, ώστε να ξεκινήσει το χτίσιμο 2 τάξεων Νηπιαγωγείου, ένα γραφείο δασκάλων και τουαλέτες. Στη συνέχεια η περιοχή αυτή θα περιφραχθεί, ώστε να δημιουργηθεί προαύλιος χώρος, κατάλληλα εξοπλισμένος για την υγιή ψυχοπαιδαγωγική ανάπτυξη των μαθητών του Νηπιαγωγείου. Οι δύο αίθουσες θα φιλοξενήσουν τους μαθητές του Προνηπίου και του Νηπίου αντίστοιχα, δηλαδή 130 παιδιά στο σύνολο, που ήδη είναι εγγεγραμμένα και φυσικά τις επόμενες γενιές. Εύλογο ερώτημα: πού βρίσκονται αυτά τα παιδιά τώρα; Και η απάντηση όχι και τόσο αναμενόμενη: όλα μαζί και τα 130, σε μια τάξη περίπου 7x5, να κάνουν μάθημα ταυτόχρονα… Εννοώντας η κάθε ομάδα με τη δική της δασκάλα… Δύο φωνές δασκάλων ταυτόχρονα και η προσοχή των παιδιών πού; Επίσης, αυτή η αίθουσα είχε 2 μικροσκοπικές τρύπες στους τοίχους, αντί για παράθυρα και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει ειδικά σε αυτές τις ηλικίες με τις ιώσεις και τις γρίπες! Στο ένα γραφειάκι που μοιράζονταν οι δύο δασκάλες του Νηπιαγωγείου, παρατήρησα ένα μπουκάλι παιδικό σιρόπι, χωρίς καπάκι και φυσικά χωρίς κουταλάκι μιας χρήσης… Ψιλά γράμματα, παρόλα αυτά έκανα την «αφελή» ερώτηση για το ποια η χρήση του; Όποτε ένα παιδί αισθανθεί αδιαθεσία (βήχα, πυρετό, παρατεταμένη κούραση) του δίνουν να πιει από το μπουκαλάκι λίγο σιρόπι. Αν επιμείνει η αδιαθεσία, το στέλνουν σπίτι του και συμβουλεύουν τους γονείς του να το πάνε στο νοσοκομείο, πράγμα που ποτέ δεν συμβαίνει βέβαια, σύμφωνα πάντα με τη Νηπιαγωγό του σχολείου. Αυτά λοιπόν είναι μόνο λίγα από τα θέματα που θα λυθούν μέσα από την κατασκευή αυτού του πρότυπου Κέντρου Προσχολικής Ηλικίας, που χρηματοδοτούν οι υποστηρικτές της ActionAid, στην κοινότητα του Kpene. Και φυσικά μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω ότι η ευρύτερη περιοχή Tamale θεωρείται το Κέντρο Εκπαίδευσης της Γκάνα, με τον αριθμό των σχολείων να ξεπερνά ακόμα και αυτόν της πρωτεύουσας!
Καμιά φορά, ειδικά με την εξοικείωσή μου με το έργο της ActionAid, ξεχνιέμαι και θεωρώ το χτίσιμο ενός σχολείου σαν τυπική και εύκολη διαδικασία, που ακολουθεί μπούσουλες. Ευτυχώς που έρχεται όμως ένα πρωϊνό η Adwoa Kluvitse (διευθύντρια του γραφείου της ActionAid στην Γκάνα) και με «ξυπνάει» με μια πολύ απλή κι όμως τόσο καίρια παρατήρηση. Δεν πέρασαν 3 λεπτά από την ώρα που φτάσαμε στην περιοχή του σχολείου στο Kpene, όπου θα συμμετείχαμε στο χτίσιμο του σχολείου και κατευθείαν η Adwoa εντόπισε τον εργοδηγό και του ζήτησε επιτόπου να αλλάξει τα σχέδια του έργου, καθώς οι τουαλέτες ήταν πολύ κοντά στις νέες τάξεις. Ε, και τι με αυτό; Στην περιοχή δεν υπάρχει αποχετευτικό σύστημα, πράγμα που θα προκαλούσε από δυσφορία στους μαθητές, μέχρι και ασθένειες. Φυσικά, η οξυδέρκεια και το θαυμαστό της Adwoa δεν εξαντλήθηκε σε αυτήν την παρέμβασή της, αλλά επεκτάθηκε και στο ότι αντί να καθίσει στο γραφείο της στην πρωτεύουσα, ήρθε για 2 μέρες, ξεκινούσε πρώτη τη δουλειά (την πιο δύσκολη παρεμπιπτόντως, το σκάψιμο δηλαδή), ενδυνάμωνε όλους όσους ήταν δίπλα της με τραγούδια, αστεία και χαμόγελα και άφηνε τελευταία το φτυάρι! Από δίπλα της, σε αυτό το εξαντλητικό πόστο, πέρασαν και οι 37 φανταστικοί εθελοντές μας, τόσο ακούραστοι που φλερτάρανε με την ηλίαση, χωρίς καμία υπερβολή.
Κάπου εδώ ξαναθυμάμαι τα λόγια της Θεώνης και βλέπω καθαρά τους κοινούς τόπους που έφεραν τους 37 υποστηρικτές της ActionAid, φέτος το Νοέμβρη στην Γκάνα και επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα ταξίδια, γιατί μας δείχνουν πώς και από ποιους μπορεί να αλλάξει ο κόσμος μας!
Και βέβαια, στην Γκάνα, η φτώχεια και η αδικία δεν εξαντλείται στις εικόνες της Αφρικάνικης επαρχίας, που έχουμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι. Μπορεί να είναι το πρώτο Αφρικάνικο κράτος που απελευθερώθηκε το 1957 από τους αποίκους του, να έχει πλούσιες πηγές σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό και κακάο και όλες οι οικονομικές προβλέψεις να την κατατάσσουν ως το πρώτο κράτος της Υποσαχάριας Αφρικής που θα περάσει τη λεπτή γραμμή του αναπτυγμένου κόσμου μέσα στην επόμενη 10ετία κι όμως «διατηρεί» συνθήκες ζωής υπεράνω κάθε δικαιοσύνης. Αυτό το επιβεβαιώσαμε στην Άκκρα, στην πρωτεύουσα δηλαδή. Δύο πολύ ισχυρές πραγματικότητες παρουσιάζονται εκεί και δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο, οι απόλυτα ισχυροί και πλούσιοι και απόλυτα αδικημένοι και φτωχοί. Τους μεν τους παρατηρούσαμε με ανοιχτό το στόμα, τους δε τους γνωρίσαμε, στη γειτονιά τους το Agbogbloshie. Στο σημείο που βρίσκεται το τελευταίο μπαράκι, όπου διασκεδάζουν οι Ευρωπαίοι τουρίστες ή μόνιμοι και οι Γκανέζοι «τυχεροί», ξεκινά η παραγκούπολη. Άλλη μια πρωτιά κατέχει η ζωή της Γκάνα, με το Agbogbloshie να είναι η μεγαλύτερη χωματερή ηλεκτρονικών συσκευών από όλο τον κόσμο… Κι αυτό όχι πάντα νόμιμα. Η λίστα με τα τοξικά αέρια που μας μπλόκαραν τη μύτη είναι απλά σοκαριστική, αλλά όλοι μας μπλοκάραμε ψυχικά με τη συνειδητοποίηση ότι άνθρωποι το ονομάζουν αυτό σπίτι και έφτασαν εκεί με όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων, που δεν μετανάστευσε εσωτερικά για να φτάσει στην παραγκούπολη, αλλά γεννήθηκε εκεί, ανάμεσα σκουπίδια, απόβλητα, καμένα λάστιχα, ακαθαρσίες ζώων και ανθρώπων. Δίπλα στο ποτάμι, το οποίο ίσα που φαίνεται καθώς έχει μαύρο χρώμα και είναι θαμμένο μέσα στους σωρούς σκουπιδιών, παίζουν τα παιδιά και ακούς τα γλυκά γέλια τους, παρέα και οι αγελάδες που «βόσκουν» ό,τι βρουν σε τροφή μέσα στα σκουπίδια.
Το ραντεβού μας ήταν για μια ακόμη φορά στο Ελευθέριος Βενιζέλος, ημέρα Σάββατο, 23 Νοεμβρίου στις 7:30 το πρωί. Η πτήση μας ήταν για την Άκκρα, πρωτεύουσα της Γκάνα, στο ΒΔ κομμάτι της Αφρικής.
Τριάντα επτά (37) άνθρωποι, με ηλικίες από 16 μέχρι 60 και βάλε, από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας και της Κύπρου, που κατοικούν σε αυτές τις δύο χώρες, αλλά και στη Γερμανία, Αγγλία! Όλοι τόσο διαφορετικοί…Τι μπορεί να τους συνδέει όμως; Η Θεώνη Κονδύλη, μια εθελόντρια από τους 37 συμμετέχοντες στο ταξίδι της ActionAid μας το εξηγεί σε μια μόνο πρόταση: «Είναι το πιο μαγικό ταξίδι μου με μια ομάδα φίλων που μας ένωνε η ίδια αγάπη και το ίδιο όραμα για κάτι καλύτερο».
Περάσαμε 4 ημέρες στην επαρχεία Kpene, που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή Tamale, στη βόρεια Γκάνα. Εκεί συνεργαστήκαμε με τους κατοίκους, ώστε να ξεκινήσει το χτίσιμο 2 τάξεων Νηπιαγωγείου, ένα γραφείο δασκάλων και τουαλέτες. Στη συνέχεια η περιοχή αυτή θα περιφραχθεί, ώστε να δημιουργηθεί προαύλιος χώρος, κατάλληλα εξοπλισμένος για την υγιή ψυχοπαιδαγωγική ανάπτυξη των μαθητών του Νηπιαγωγείου. Οι δύο αίθουσες θα φιλοξενήσουν τους μαθητές του Προνηπίου και του Νηπίου αντίστοιχα, δηλαδή 130 παιδιά στο σύνολο, που ήδη είναι εγγεγραμμένα και φυσικά τις επόμενες γενιές. Εύλογο ερώτημα: πού βρίσκονται αυτά τα παιδιά τώρα; Και η απάντηση όχι και τόσο αναμενόμενη: όλα μαζί και τα 130, σε μια τάξη περίπου 7x5, να κάνουν μάθημα ταυτόχρονα… Εννοώντας η κάθε ομάδα με τη δική της δασκάλα… Δύο φωνές δασκάλων ταυτόχρονα και η προσοχή των παιδιών πού; Επίσης, αυτή η αίθουσα είχε 2 μικροσκοπικές τρύπες στους τοίχους, αντί για παράθυρα και όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει ειδικά σε αυτές τις ηλικίες με τις ιώσεις και τις γρίπες! Στο ένα γραφειάκι που μοιράζονταν οι δύο δασκάλες του Νηπιαγωγείου, παρατήρησα ένα μπουκάλι παιδικό σιρόπι, χωρίς καπάκι και φυσικά χωρίς κουταλάκι μιας χρήσης… Ψιλά γράμματα, παρόλα αυτά έκανα την «αφελή» ερώτηση για το ποια η χρήση του; Όποτε ένα παιδί αισθανθεί αδιαθεσία (βήχα, πυρετό, παρατεταμένη κούραση) του δίνουν να πιει από το μπουκαλάκι λίγο σιρόπι. Αν επιμείνει η αδιαθεσία, το στέλνουν σπίτι του και συμβουλεύουν τους γονείς του να το πάνε στο νοσοκομείο, πράγμα που ποτέ δεν συμβαίνει βέβαια, σύμφωνα πάντα με τη Νηπιαγωγό του σχολείου. Αυτά λοιπόν είναι μόνο λίγα από τα θέματα που θα λυθούν μέσα από την κατασκευή αυτού του πρότυπου Κέντρου Προσχολικής Ηλικίας, που χρηματοδοτούν οι υποστηρικτές της ActionAid, στην κοινότητα του Kpene. Και φυσικά μπαίνω στον πειρασμό να αναφέρω ότι η ευρύτερη περιοχή Tamale θεωρείται το Κέντρο Εκπαίδευσης της Γκάνα, με τον αριθμό των σχολείων να ξεπερνά ακόμα και αυτόν της πρωτεύουσας!
Καμιά φορά, ειδικά με την εξοικείωσή μου με το έργο της ActionAid, ξεχνιέμαι και θεωρώ το χτίσιμο ενός σχολείου σαν τυπική και εύκολη διαδικασία, που ακολουθεί μπούσουλες. Ευτυχώς που έρχεται όμως ένα πρωϊνό η Adwoa Kluvitse (διευθύντρια του γραφείου της ActionAid στην Γκάνα) και με «ξυπνάει» με μια πολύ απλή κι όμως τόσο καίρια παρατήρηση. Δεν πέρασαν 3 λεπτά από την ώρα που φτάσαμε στην περιοχή του σχολείου στο Kpene, όπου θα συμμετείχαμε στο χτίσιμο του σχολείου και κατευθείαν η Adwoa εντόπισε τον εργοδηγό και του ζήτησε επιτόπου να αλλάξει τα σχέδια του έργου, καθώς οι τουαλέτες ήταν πολύ κοντά στις νέες τάξεις. Ε, και τι με αυτό; Στην περιοχή δεν υπάρχει αποχετευτικό σύστημα, πράγμα που θα προκαλούσε από δυσφορία στους μαθητές, μέχρι και ασθένειες. Φυσικά, η οξυδέρκεια και το θαυμαστό της Adwoa δεν εξαντλήθηκε σε αυτήν την παρέμβασή της, αλλά επεκτάθηκε και στο ότι αντί να καθίσει στο γραφείο της στην πρωτεύουσα, ήρθε για 2 μέρες, ξεκινούσε πρώτη τη δουλειά (την πιο δύσκολη παρεμπιπτόντως, το σκάψιμο δηλαδή), ενδυνάμωνε όλους όσους ήταν δίπλα της με τραγούδια, αστεία και χαμόγελα και άφηνε τελευταία το φτυάρι! Από δίπλα της, σε αυτό το εξαντλητικό πόστο, πέρασαν και οι 37 φανταστικοί εθελοντές μας, τόσο ακούραστοι που φλερτάρανε με την ηλίαση, χωρίς καμία υπερβολή.
Κάπου εδώ ξαναθυμάμαι τα λόγια της Θεώνης και βλέπω καθαρά τους κοινούς τόπους που έφεραν τους 37 υποστηρικτές της ActionAid, φέτος το Νοέμβρη στην Γκάνα και επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα ταξίδια, γιατί μας δείχνουν πώς και από ποιους μπορεί να αλλάξει ο κόσμος μας!
Και βέβαια, στην Γκάνα, η φτώχεια και η αδικία δεν εξαντλείται στις εικόνες της Αφρικάνικης επαρχίας, που έχουμε στο μυαλό μας οι περισσότεροι. Μπορεί να είναι το πρώτο Αφρικάνικο κράτος που απελευθερώθηκε το 1957 από τους αποίκους του, να έχει πλούσιες πηγές σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό και κακάο και όλες οι οικονομικές προβλέψεις να την κατατάσσουν ως το πρώτο κράτος της Υποσαχάριας Αφρικής που θα περάσει τη λεπτή γραμμή του αναπτυγμένου κόσμου μέσα στην επόμενη 10ετία κι όμως «διατηρεί» συνθήκες ζωής υπεράνω κάθε δικαιοσύνης. Αυτό το επιβεβαιώσαμε στην Άκκρα, στην πρωτεύουσα δηλαδή. Δύο πολύ ισχυρές πραγματικότητες παρουσιάζονται εκεί και δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο, οι απόλυτα ισχυροί και πλούσιοι και απόλυτα αδικημένοι και φτωχοί. Τους μεν τους παρατηρούσαμε με ανοιχτό το στόμα, τους δε τους γνωρίσαμε, στη γειτονιά τους το Agbogbloshie. Στο σημείο που βρίσκεται το τελευταίο μπαράκι, όπου διασκεδάζουν οι Ευρωπαίοι τουρίστες ή μόνιμοι και οι Γκανέζοι «τυχεροί», ξεκινά η παραγκούπολη. Άλλη μια πρωτιά κατέχει η ζωή της Γκάνα, με το Agbogbloshie να είναι η μεγαλύτερη χωματερή ηλεκτρονικών συσκευών από όλο τον κόσμο… Κι αυτό όχι πάντα νόμιμα. Η λίστα με τα τοξικά αέρια που μας μπλόκαραν τη μύτη είναι απλά σοκαριστική, αλλά όλοι μας μπλοκάραμε ψυχικά με τη συνειδητοποίηση ότι άνθρωποι το ονομάζουν αυτό σπίτι και έφτασαν εκεί με όνειρο για μια καλύτερη ζωή. Υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων, που δεν μετανάστευσε εσωτερικά για να φτάσει στην παραγκούπολη, αλλά γεννήθηκε εκεί, ανάμεσα σκουπίδια, απόβλητα, καμένα λάστιχα, ακαθαρσίες ζώων και ανθρώπων. Δίπλα στο ποτάμι, το οποίο ίσα που φαίνεται καθώς έχει μαύρο χρώμα και είναι θαμμένο μέσα στους σωρούς σκουπιδιών, παίζουν τα παιδιά και ακούς τα γλυκά γέλια τους, παρέα και οι αγελάδες που «βόσκουν» ό,τι βρουν σε τροφή μέσα στα σκουπίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου